Krzesiwo

On tylko łajdak był i łotr i na tym koniec

Bo chociaż nieuk potrafił jedną rzecz

On tak jak nikt grał na saksofonie

I kiedy grał przeganiał smutki precz

Ona spójrz to kelnereczka bez dyplomu

Parzyła kawę tak że tylko wyć

Ale w kąciku czasem po kryjomu

Zdarzało jej się do swych marzeń pić

Bo serce moje sypie iskry jak krzesiwo

Od mego serca zapłonie cały świat

Ja każdą chwilę uczynię ci szczęśliwą

Śpiewała

– w dłoniach twych rozkwitnę niczym kwiat

A on łajdakiem ciągle był i na tym koniec

No chociaż nie bo przyszedł taki zmierzch

Gdy głowę jej ujął w swe dłonie

I szeptał cicho krzesz swe iskry krzesz

Tej nocy spłonął hotel w którym się kochali

I saksofonista z kelnereczką też

A na dzielnicy ci co ich znali

Mówili trudna rada jak pech to pech

Bo serce jej sypało iskry jak krzesiwo

Od niego najpierw się zajął chyba koc

I w chwili która miała być szczęśliwą

Kochanków

wieczna w swe ramiona wzięła noc

I w chwili która miała być szczęśliwą

Kochanków

wieczna w swe ramiona wzięła noc