Galgviðr

Sat þar á haugi

ok sló hörpu

gýgjar hirðir,

glaðr Eggþér;

gól of hánum

í galgviði

fagrrauðr hani,

sá er Fjalarr heitir.

Gól of ásum

Gullinkambi,

sá vekr hölða

at Herjaföðrs;

en annarr gelr

fyr jörð neðan

sótrauðr hani

at sölum Heljar.

Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna,

en freki renna;

fjölð veit ek fræða,

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.

Bræðr munu berjask

ok at bönum verðask,

munu systrungar

sifjum spilla;

hart er í heimi,

hórdómr mikill,

skeggöld, skalmöld,

skildir ro klofnir,

vindöld, vargöld,

áðr veröld steypisk;

mun engi maðr

öðrum þyrma.

Leika Míms synir,

en mjötuðr kyndisk

at inu galla

Gjallarhorni;

hátt blæss Heimdallr,

horn er á lofti,

mælir Óðinn

við Míms höfuð.

Skelfr Yggdrasils

askr standandi,

ymr it aldna tré,

en jötunn losnar;

hræðask allir

á helvegum

áðr Surtar þann

sefi of gleypir.

Hvat er með ásum?

Hvat er með alfum?

Gnýr allr Jötunheimr,

æsir ro á þingi,

stynja dvergar

fyr steindurum,

veggbergs vísir.

Vituð ér enn - eða hvat?

Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna

en freki renna;

fjölð veit ek fræða,

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.