Glazen Stilte

De glazen koepel van de lucht is blauw

Zodat de blauwe zon verschiet,

Het droge harde licht is blauw

En ook de parels van de dauw.

Hoelang zal ik hier moeten blijven,

Ik kan niet weten wat ik wil.

En onder mij verstijven

De glazen golven stil.

Er luiden klokken in de blauwe lucht

Van blauwe sparren in het glazen ijs.

Kristallen groeien langzaam verder dicht,

Een mathematisch vergezicht.

En om het glazen hek te sluiten

Komt Fahrenheit daar uit zijn pot

Op sleutels van opaalglas fluiten,

Van 'Nader tot U, mijn God'.

Geel is de kleur die ik nooit vergeet

Hier in de steppe van gegoten glas,

Blauw is de vrucht die ik moeizaam eet,

De scherven smaken scherp en wreed.

De droge stilte wordt steeds erger

Zodat ik vluchten moet,

Want daar achter de glazen bergen

Ligt het land van vlees en bloed.